Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015

To Φθινόπωρο στη ζωγραφική. Ένας πίνακας του Βέλγου ζωγράφου Jean Beauduin με χρυσάνθεμα και ένα ποίημα του Κ. Καρυωτάκη

Είναι ένας φθινοπωρινός πίνακας του Βέλγου ζωγράφου Jean Beauduin (1851-1916) που μου θύμισε ένα ποιηματάκι του Κώστα Καρυωτάκη. 

Jean Beauduin, Γυναίκα με κόκκινο πανωφόρι και λευκά χρυσάνθεμα. 1901. Ιδιωτική Συλλογή. To τοπίο είναι φθινοπωρινό. Κίτρινα φύλλα πεσμένα στο μονοπάτι. Μία γυναίκα με κόκκινο πανωφόρι στέκεται δίπλα σε λευκά χρυσάνθεμα.

 Κ. Καρωτάκης, Όταν ήρθες

Εσβήναν τα χρυσάνθεμα σαν πόθοι
στον κήπον όταν ήρθες. Εγελούσες
γαλήνια, σα λευκό χαμολουλούδι.
Αμίλητος, τη μέσα μου μαυρίλα
την έκανα γλυκύτατο τραγούδι

Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες , ,

4 σχόλια:

  1. Ανταίος20 Οκτωβρίου 2015 στις 6:58 μ.μ.

    Ναι, ωραία τα συνδύασες, καλό βράδυ, ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αννα Αγγελοπούλου20 Οκτωβρίου 2015 στις 11:04 μ.μ.

    Χαίρομαι που σου άρεσε η αναρτηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Rosa Mund21 Οκτωβρίου 2015 στις 5:43 μ.μ.

    ΠΛΑΪ ΣΤΑ ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΑ

    Ίσως για ν' ανθίσει ένα χρυσάνθεμο,
    ο κούκος κλαίει τόσο δυνατά
    από την εποχή της Άνοιξης.

    Ίσως, για ν' ανθίσει ένα χρυσάνθεμο
    ο κεραυνός βρυχήθηκε πολύ, μέσα στα μαύρα σύννεφα.

    Ένα λουλούδι, που στη μεγάλη αδελφή μου μοιάζει,
    που στέκει τώρα στον καθρέφτη της μπροστά,
    αποσυρμένη απ' τις κρυφές παρόδους μιας νιότης απόμακρης,
    όπου η αγάπη και η προσμονή, πλήγωσαν τόσο την καρδιά της.

    Για ν' ανθίσουν, ίσως, τα δικά σου κίτρινα άνθη
    γευθήκαμε την πρώτη παγωνιά εχθές τη νύχτα,
    κι έμεινα ξάγρυπνος ώσπου να ξημερώσει.

    So Chong-ju (Midang)
    http://idrymapoiisis.blogspot.gr/2012/08/so-chong-ju.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)