Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015

Στους δρόμους της Αθήνας. Πίνακες του Παύλου Μαθιόπουλου

Στους δρόμους της Αθήνας

   Είναι δύο εικόνες από τους δρόμους της Αθήνας με ονειρική, ποιητική ατμόσφαιρα. Με εμφανή επιρροή από τον ιμπρεσιονισμό που τον είχε γνωρίσει από τις σπουδές του στο Παρίσι,  ο Παύλος Μαθιόπουλος (1876-1956) απεικονίζει δύο στιγμιότυπα από κεντρικούς δρόμους της Αθήνας στις αρχές του 20ού αιώνα. Δύο κομψές γυναικείες φιγούρες βαδίζουν το σούρουπο στην οδό Πανεπιστημίου και στον οδό Βασιλίσσης Σοφίας.

Παύλος Μαθιόπουλος, Οδός Πανεπιστημίου. 1900-1910. Εθνική Πινακοθήκη. 

Δύο σκηνές από την αστική καθημερινότητα της ελληνικής πρωτεύουσας σε μία εποχή που ακόμα δεν κυκλοφορούσαν αυτοκίνητα στους δρόμους της Αθήνας. 

Παύλος Μαθιόπουλος, Αμέσως μετά τη βροχή στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας. 1900. Εθνική Πινακοθήκη.

http://www.nationalgallery.gr/site/content.php?sel=247&artist_id=4292

Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

2 σχόλια:

  1. Rosa Mund8 Νοεμβρίου 2015 στις 10:22 μ.μ.

    Ο δρόμος

    Είν’ ένας δρόμος μακρύς και σιωπηλός.
    Βαδίζω στο σκοτάδι και παραπατώ και πέφτω
    και σηκώνομαι και με πόδια τυφλά πατώ πέτρες βουβές και ξερά φύλλα
    και κάποιος πίσω μου κάνει το ίδιο:
    αν σταματήσω, σταματάει
    Αν τρέξω, τρέχει. Στρέφομαι κανείς.
    Τα πάντα σκοτεινά και δίχως έξοδο
    και στρίβω και ξαναστρίβω σε γωνιές που πάντα βγάζουνε στο δρόμο
    όπου κανένας δεν περιμένει, δε μ’ ακολουθεί
    όπου εγώ ακολουθώ κάποιονε που παραπατά και που σηκώνεται και λέει βλέποντάς- με: κανείς.

    Οκτάβιο Παζ, μετάφραση: Γιώργος Μακρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αννα Αγγελοπούλου12 Νοεμβρίου 2015 στις 6:54 μ.μ.

    Υπέροχο το ποίημα του Οκτάβιο Παζ που επέλεξες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)