Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015

Το Φθινόπωρο στη ζωγραφική. Πίνακες του Camille Pissarro

Πίνακες του Camille Pissarro

Ο Γάλλος ιμπρεσιονιστής ζωγράφος Camille Pissarro(1830-1903) έχει ζωγραφίσει πολλά φθινοπωρινά τοπία της γαλλικής υπαίθρου. Επιλέγω κάποιους από τους φθινοπωρινούς πίνακες του.

"Σπίτια στο Bougival" λέγεται ο πρώτος πίνακας. Σε πρώτο πλάνο, όμως, δεν βλέπουμε σπίτια…Βλέπουμε δύο φιγούρες να συνομιλούν στο αγροτικό μονοπάτι: μία γυναίκα, ντυμένη με την αγροτική ενδυμασία της περιοχής,  και ένα παιδί που φέρει τη σάκα του μαθητή. 

C. Pissarro, Σπίτια στο Bougival. Φθινόπωρο. 1870. Μουσείο Π. Γκετύ.

Ένα ζευγάρι βρίσκεται στο μονοπάτι του δάσους και χαίρεται τον περίπατό του στη φθινοπωρινή εξοχή.
C. Pissarro, Φθινόπωρο. Μονοπάτι στο δάσος. 1876. Ιδιωτική Συλλογή.

C. Pissarro, Φθινοπωρινές λεύκες. 1893. Ιδιωτική Συλλογή.

  Φθινοπωρινές αγροτικές εργασίες στο Eragny, όπου ζούσε ο ζωγράφος, απεικονίζουν οι παρακάτω πίνακες.
C. Pissarro, Φθινόπωρο στο Eragny. 1895. Μουσείο Δυτικής Τέχνης. Τόκυο.

C. Pissarro, Φθινόπωρο στο Eragny. 1899. Ιδιωτική Συλλογή.

C. Pissarro, Δύση του ηλίου το Φθινόπωρο στο Eragny. 1900. Iδιωτική Συλλογή.


http://www.getty.edu/art/collection/objects/703/camille-pissarro-houses-at-bougival-autumn-french-1870/

http://www.wikiart.org/en/camille-pissarro/autumn-path-through-the-woods-1876

http://collection.nmwa.go.jp/artizewebeng/search_7_detail.php

https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Pissarro_Autumn_in_Eragny.jpg

http://www.wikiart.org/en/camille-pissarro/setting-sun-autumn-in-eragny-1900

http://www.wikiart.org/en/camille-pissarro/autumn-poplars-1893

http://www.the-athenaeum.org/art/detail.php?ID=11945

Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες ,

2 σχόλια:

  1. Rosa Mund7 Νοεμβρίου 2015 στις 10:26 π.μ.

    Δεν θυμάμαι πια αν το έχω ξαναγράψει. Ωστόσο, ευκαιρία να θυμηθούμε και το Μήτσο Παπανικολάου, του οποίου ο βίος και η πολιτεία ήταν ένα δράμα. Αγνώριστος από τις κακουχίες και τα ναρκωτικά, ρακένδυτος, ζούσε ζητιανεύοντας στην Ομόνοια και στα γύρω στενά τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
    Μ' ενδιαφέρουν οι ποιητές που οι Γάλλοι ονομάζουν maudis.


    Φθινοπωρινό σχεδίασμα

    Σαν πάντα το φθινόπωρο και σήμερα έχει έρθει
    Μοιράζει το χρυσάφι του, μοιράζει το μαράζι
    Και γύρω δέντρο, ούτε κλαρί χλωρό δεν θα βρεθεί
    Για ένα πουλί, για μια ψυχή, λιμάνι που αράζει.

    Και να, το βράδυ κι η βροχή το τζάμι μου χτυπάει
    Σα μια ερωμένη μου παλιά, μέσα σε τόσες άλλες,
    Μα είν’ η ψυχή μου αισθαντική και ξέρει ν’ αγαπάει
    Κάθε που κλαίει μες την ζωή και της βροχής οι στάλες.

    Κουβέντες μες στη σκοτεινιά, του ανέμου μοιρολόι,
    Ώρες μεγάλες κι αδειανές και νοσταλγία τόση,
    Μα, στη γωνιά, καθώς χτυπά τα’ αλύπητο ρολόι
    Θυμίζει τόσα πράματα που τα χει πια σκοτώσει.

    Σαν πάντα το φθινόπωρο και σήμερα έχει έρθει.
    Μοιράζει το χρυσάφι του, μοιράζει το μαράζι.
    Πώς να μπορέσει μια καρδιά κι αυτή να κρατηθεί
    Ως τον Απρίλη που θα ‘ρθει, σαν πάγος που δεν σπάζει;

    MHTΣΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ


    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)