Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.

Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...

Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;

Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...

Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.

Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2015

Το παιδί με τη σάλπιγγα. Ένα ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου και πίνακες του Γιώργου Ιακωβίδη

Παιδιά που παίζουν σάλπιγγα

Επειδή πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και οι μέρες αυτές μας θυμίζουν την ανάγκη του ανθρώπου για Αγάπη, θυμήθηκα ένα ποίημα τρυφερό, βαθύτατο ανθρωπιστικό που μιλά για τη δύναμη της μουσικής να μεταφέρει το μήνυμα της αγάπης.

Νικηφόρος Βρεττάκος, Το παιδί με τη σάλπιγγα

Αν μπορούσες να ακουστείς

θα σου έδινα την ψυχή μου

να την πας ως την άκρη του κόσμου.

Να την κάνεις περιπατητικό αστέρι ή ξύλα

αναμμένα για τα Χριστούγεννα-στο τζάκι του Νέγρου

ή του Έλληνα χωρικού. Να την κάνεις ανθισμένη μηλιά

στα παράθυρα των φυλακισμένων. Εγώ

μπορεί να μην υπάρχω ως αύριο.

Αν μπορούσες να ακουστείς

θα σου έδινα την ψυχή μου

να την κάνεις τις νύχτες

ορατές νότες, έγχρωμες,

στον αέρα του κόσμου. Να την κάνεις αγάπη.

Η αθωότητα του ποιήματος μου θύμισε τους ηθογραφικούς πίνακες ενός σημαντικού Έλληνα ζωγράφου, του Γιώργου Ιακωβίδη (1853-1932), εκπροσώπου της Σχολής του Μονάχου.

Ένα αγόρι παίζει μουσική με τη σάλπιγγα δίπλα στο παράθυρο του φτωχικού αγροτικού σπιτιού.

Γιώργος Ιακωβίδης (1853-1932), Ο μικρός σαλπιγκτής. Εθνική Πινακοθήκη. Αθήνα.

Γιώργος Ιακωβίδης (1853-1932), Ασχολία με ζήλο…το παιδί με τη σάλπιγγα. Ιδιωτική Συλλογή. Ένα μικρό παιδί, καθισμένο στο πάτωμα του φτωχικού αγροτικού σπιτιού παίζει με τη σάλπιγγα.

Γιώργος Ιακωβίδης, Παιδική Συναυλία. 1900. Εθνική Πινακοθήκη. Αθήνα. Στο διάσημο έργο του Ιακωβίδη Παιδική Συναυλία ένα από τα παιδιά παίζει σάλπιγγα

(βλ. και annagelopoulou.blogspot.gr/2011/11/blog-post_25.html).