Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Δευτέρα 18 Απριλίου 2016

Ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου και του Γιώργου Σεφέρη με πίνακες ζωγραφικής για ανθισμένες αμυγδαλιές

Γιάννη Ρίτσου, Όνειρο Καλοκαιρινού Μεσημεριού (απόσπασμα για τις αμυγδαλιές) 
και Γιώργου Σεφέρη, Λίγο ακόμα

   Αγαπώ πολύ τα ανθισμένα δέντρα της Άνοιξης. Είναι απτό δείγμα της αναγέννησης, σύμβολο του κύκλου της ζωής και της συνέχειας της...σύμβολο του έρωτα και της τόλμης για την "περιπέτεια" της ζωής...

 Για αυτό,  δύο εμβληματικά κείμενα με θέμα τις ανθισμένες αμυγδαλιές από δύο ποιητές, βασικούς εκπρόσωπους της νεωτερικής ποίησης, τον Γιάννη Ρίτσο και τον Γιώργο Σεφέρη.

William Henry Holmes, Ανοιξιάτικα άνθη. 1927. Smithsonian Art Museum. 


Απόσπασμα από το Όνειρο Καλοκαιρινού Μεσημεριού του Γιάννη Ρίτσου

…ΤΗ ΝΥΧΤΑ οι μυγδαλιές με τ’ άσπρα τους φορέματα περάσαν κάτου απ’ τα παράθυρα μας αργές και λυπημένες, όμοιες με κείνα τα χλωμά κορίτσια του ορφανοτροφείου όταν γυρίζουν από μια μικρή εκδρομή την Κυριακή, πιασμένες δυό δυό απ’ το χέρι, χωρίς να μιλάνε, χωρίς να βλέπουν τ’ άστρα που φυτρώνουν ένα ένα μες στον ίσκιο, μακρινά κι ευτυχισμένα. Αύριο θα στείλουμε τις μυγδαλιές περίπατο στο ακροθαλάσσι να πλύνουνε τα πρόσωπα τους απ’ τη σκόνη της λύπης μας. Και το βράδυ που θα γυρίσουν χαρούμενες, θα μας φέρουν τα πρώτα μας λόγια πλυμένα στη θάλασσα, κι εμείς θα κλαίμε στο ανοιχτό παράθυρο απ’ τη χαρά μας που μπορούμε να κλαίμε.

John William Godward, Τοπίο με ανθισμένη αμυγδαλιά. 1876. Ιδιωτική Συλλογή.

Γιώργου Σεφέρη, Λίγο ακόμα
ΚΓ'  από το Μυθιστόρημα (1935)


Λίγο ἀκόμα θὰ ἰδοῦμε
τὶς ἀμυγδαλιὲς ν᾿ ἀνθίζουν.

Λίγο ἀκόμα θὰ ἰδοῦμε
τὰ μάρμαρα νὰ λάμπουν,
νὰ λάμπουν στὸν ἥλιο
κι ἡ θάλασσα νὰ κυματίζει.


Λίγο ἀκόμα, νὰ σηκωθοῦμε
λίγο ψηλότερα.


2 σχόλια:

  1. Σήμερα οι πίνακες είναι όλα τα λεφτά. Τα ποιήματα αγαπημένα.

    ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ
    Almendro mío από τη συλλογή Aldea

    Ο πατέρας μου φύτεψε μιαν αμυγδαλιά.
    Και είπε πως ήταν δικιά μου.

    Την είδα να μεγαλώνει. Όπως κι ο πατέρας μου εμένα.
    Συμμετείχα συγκινημένος στην πρώτη της
    ανθοφορία. Φλεβάρης ήταν
    και τόλμησε μέσα στην παγωνιά
    να βγάλει άνθη. Δεν πάγωσαν.

    Ίσαμε το μήνα Σεπτέμβρη
    που είναι πια ώριμα
    τα αμύγδαλα φτιάχνουν σιγά-σιγά ένα θώρακα
    (μεμβράνη, κέλυφος, κάψα) γύρω από τη λευκή
    καρδιά του καρπού τους. Επίσημος γαρ πολύ ο γαμήλιος
    χορός της ψυχής των πραγμάτων.

    Ξεκλέβοντας μια μέρα από τον τρύγο,
    τα μαζέψαμε τελικά: ραβδιά, πανιά για άπλωμα,
    σκόνη γεμάτη μικρά ζωύφια. Με δυο πέτρες
    άνοιξα αργά και τελετουργικά το πρώτο
    αμύγδαλό μου. Το δάγκωσα. Ήταν πικρό.

    Δεν ξέρω τελικά τι να σκεφτώ για αυτήν την παραβολή.

    Juan Vicente Piqueras, Μετάφραση: Νίκος Πρατσίνης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πράγματι, "δεν ξέρω τελικά δεν ξέρω τι να σκεφτώ για αυτήν την παραβολή"... Μάλλον ότι τελικά ο καθένας έχει τη δική του αμυγδαλιά...
      Εξαιρετικό ποίημα!

      Διαγραφή