Ναπολέων Λαπαθιώτη, Τ' όνειρό μου πέθανε
Edvard Munch, Απελπισία. 1892. Μουσείο Munch. 'Οσλο.
Τ' όνειρό μου πέθανε, χθες αργά, το βράδυ
Μόνος, τώρα κι έρημος, τι μπορώ να πω;
Κι όμως, τό'ξερε καλά, το βαθύ του χάδι,
πόσο τ' αγαπώ!
Μου κρατούσε συντροφιά, τις βαριές τις ώρες,
που τις τρέμει μοναχή, καθεμιά ψυχή,
μα όσο τό' χει δίπλα της ας κυλούν οι μπόρες,
-δεν ανησυχεί!...
Τ' όνειρό μου πέθανε, χθες αργά, το βράδυ.
Πες, δεν έζησε ποτέ: Μην τ' αναπολείς...
Μα ο καημός μου, που έχασα το θερμό του χάδι,
Θε μου, είναι πολύς!
Κι όσο για τις άφωνα πονεμένες ώρες,
-ώρες δίχως όνειρο, σε μια ζωή πεζή,
τώρα, μόνο, τό' νιωσα, πόσο είναι αιμοβόρες
-τώρα, που δε ζει...
02.08.1941
02.08.1941
Edvard Munch, Απελπισία. 1894. Μουσείο Munch. 'Οσλο.
Το ποίημα του Λαπαθιώτη (οι τρεις πρώτες στροφές με κάποιες διαφοροποιήσεις) έχει μελοποιηθεί από τον Γιάννη Σπανό. Πρώτη εκτέλεση από τον τραγουδιστή του Νέου Κύματος Γιώργο Ζωγράφο.
Βλ. Ναπολέων Λαπαθιώτης, ...του έρωτα πάλι το στενό, ημερολόγιο 2009, Εισαγωγή-Επιμέλεια Χριστίνα Ντουνιά, εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα 2007, σ. 247.
http://www.wikiart.org/en/edvard-munch/despair-1892
https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Edvard_Munch_-_Despair_(1894).jpg
http://www.sarantakos.com/liter/lapathiotis/oneiropeqane.html
https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Edvard_Munch_-_Despair_(1894).jpg
http://www.sarantakos.com/liter/lapathiotis/oneiropeqane.html
.jpg){kind=link}
Το ποίημα του Λαπαθιώτη μου θύμισε το Μήτσο Παπανικολάου. Φίλοι αχώριστοι οι δυο τους σε ποίηση και κραιπάλες. Υπάρχει μάλιστα ένα όμορφο ποιητικό πινγκ πονγκ ανάμεσά τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΒΟΥΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ
Μέσα στην βουή του δρόμου
Ήταν να βρω το όνειρο μου,
Να το βρω και να το χάσω
Κι ούτε πια που θα το φτάσω.
Μια στιγμή πέρασε μπρος μου
Κι ήταν η χαρά του κόσμου,
Η χαρά που μας ματώνει
Σαν οι πιο μεγάλοι πόνοι.
Πέρασε όπως περνούνε
Όσα Δε θα ξαναρθούνε-
Πουλιά που χουν φτερουγίσει
Σύννεφα μέσα στη δύση
Κι άφησε στο πέρασμά του
- Πέρασμα ζωής, θανάτου-
Στην καρδιά μου Σα σφραγίδα
Ώ…την πεθαμένη ελπίδα
Μια ελπίδα πεθαμένη
Που μας ζει και μας πεθαίνει
Κι όλα μας τραβάει δω κάτου
Ως την πόρτα του θανάτου.
Όνειρο γλυκό και ξένο
Και παντοτινά χαμένο
Σε κρατώ στο νου μου ακόμα
Σαν τριαντάφυλλο στο στόμα
Όταν πέρασες με πήρες
Κι όλες μου άνοιξες τις θύρες
Με το μαγικό κλειδί σου
Του χαμένου παραδείσου.
ΜΗΤΣΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Μελοποιημένο από τους DONENICA:
https://www.youtube.com/watch?v=g04op74ea3E
Έχεις δίκιο…έχουν πολλά κοινά οι δύο ποιητές. Θα ακούσω τη μελοποίηση.
ΑπάντησηΔιαγραφή