Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...
Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;
Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...
Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.
Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!


Σάββατο 16 Απριλίου 2016

Η αμυγδαλιά στην ποίηση και τη ζωγραφική.

Αμυγδαλιά του Γεώργιου Δροσίνη και του Κώστα Μόντη με πίνακες του Pierre Bonard και του
V.  Van Gogh

Συνεχίζω ανοιξιάτικα με αμυδαλιές...Δύο πίνακες και δύο ποιήματα που επικοινωνούν διακειμενικά.

   Λένε ότι είναι το τελευταίο έργο του μετα-ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Bonnard. Tην έβλεπε ανθισμένη από το παράθυρο του δωματίου του.

Pierre Bonnard, Η αμυγδαλιά. 1945. Ιδιωτική Συλλογή.

Γ. Δροσίνης , Ἡ μυγδαλιά
Ἐκoύνησε τὴν ἀνθισμένη μυγδαλιὰ
μὲ τὰ χεράκια της
κι ἐγέμισε ἀπὸ ἄνθη ἡ πλάτη, ἡ ἀγκαλιὰ
καὶ τὰ μαλλάκια της.
Ἄχ! χιονισμένη σὰν τὴν εἶδα τὴν τρελλὴ
γλυκὰ τὴ φίλησα,
τῆς τίναξα τὰ ἄνθη ἀπ᾿ τὴν κεφαλὴ
κι ἔτσι τῆς μίλησα:
-Τρελλὴ νὰ φέρεις στὰ μαλλιά σου τὴ χιονιὰ
τὶ τόσο βιάζεσαι;
Μόνη της θὲ νὰ ῾ρθεῖ ἡ βαρυχειμωνιά,
δὲν τὸ στοχάζεσαι;
Τοῦ κάκου τότε θὰ θυμᾶσαι τὰ παλιὰ
τὰ παιχνιδάκια σου,
κοντὴ γριούλα μὲ τὰ κάτασπρα μαλλιὰ
καὶ τὰ γυαλάκια σου


V.   Van Gogh, ανθισμένη αμυγδαλιά, 1890. Μουσείο Βαν Γκογκ. Άμστερνταμ.

Ο Κώστας Μόντης φαίνεται να συνδιαλέγεται με την πολυτραγουδισμένη αμυγδαλιά του Δροσίνη.
 ...τoυλάχιστo oι πoιητὲς
ας μην τη λέμε "τρελλή"...



Κώστας Μόντης, Η αμυγδαλιά

Καθ’ην στιγμήν εμείς συζητάμε ακόμα
  η αμυγδαλιὰ άναψε ήδη ντόμπρα τα κεράκια της
κι ανήρτησε σε κoινὴ θέα τις πρoθέσεις της.
  Ω ναι, τoυλάχιστo oι πoιητὲς
ας μην τη λέμε "τρελλή"

πoυ πήρε την απόφαση,
τoυλάχιστo oι πoιητὲς ας μην τη λέμε “τρελλή”
πoυ ἐπωμίσθηκε τις ευθύνες της,
πoυ διεκινδύνευσε τη νoημoσύνη της
στα όμματα των δειλών,
πoυ διεκινδύνευσε τη νoημoσύνη της
στα όμματα των ανίδεων,
στα όμματα τωv θερκoκηπίων.
.

2 σχόλια:

  1. Υπέροχη επιλογή "Η αμυγδαλιά" του Μόντη. Τη σκεφτόμουνα κι εγώ.
    Το πρώτο σχόλιό μου είναι το σονέτο-απάντηση:

    ΜΙΜΗΣΗ

    (ΧΑΡΙΣΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ Γ. ΔΡΟΣΙΝΗ)

    Κάτου από μιαν αμυγδαλιά λευκή
    πούχε τα χρώματα όλα του Γενάρη
    θελήσαμε κι οι δύο περαστικοί
    ένα κλαρί καθένας μας να πάρει

    Είταν, εκείνη, τόσο ιδανική
    κι ανατινάχτηκε με τέτοια χάρη
    για να το σώσει, που με μιας εκεί
    ασπρίσαν τα μαλλάκια της κι εχάρη….

    Τα μπουμπουκάκια επέφτανε χαλάζι
    - Σαν τόκοψε να το σφιχταγκαλιάσει –
    κι έτσι ανθοστόλιστη, είχε αναγαλλιάσει

    Χωρίς την πικρομήνυτη χιονιά
    που την ψυχή μας κάνει να δειλιάζει
    η ξέγνοιαστη να νοιώσει, ομορφονιά…

    Θέμος Αμούργης



    Η δική μου επιλογή:

    Μαρία ή το θαύμα της βροχής

    Καθώς
    εγώ
    τη μυγδαλιά τινάζω

    πέφτουν τ' αμύγδαλα βροχή
    κι εσύ
    πώς λάμπεις

    μα δε θυμώνεις
    μόνο
    με κοιτάζεις
    και μου χαμογελάς
    φεγγοβολώντας

    Κι εγώ
    τινάζω με
    μανία το δέντρο
    και Θε μου σε
    φοβάμαι και
    μ' αρέσεις

    κι όλο βυθίζεσαι στο φως
    και μέσα
    στην εκτυφλωτική σου λάμψη
    σβήνεις

    Κι εγώ
    τινάζω κλαίγοντας
    - γελώντας
    και κλαίγοντας -
    το δέντρο
    και ξυπνώ

    και πια
    δεν είναι φως
    δεν είναι δέντρο

    μόνο δωμάτιο γκρίζο
    βουρκωμένο
    και βρέχει
    βρέχει
    και
    δεν είσαι

    κανείς δεν είναι πια
    και με σκεπάζουν
    άγρια θολά νερά

    νερά
    και χρόνια

    Ορέστης Αλεξάκης, Ο ληξίαρχος (1989)


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ όμορφο το ποίημα του Αλεξάκη. Τρυφερό και συγκινητικό!
      Καλή συνέχεια Ανοιξιάτικης Κυριακής!

      Διαγραφή