Άννα Αγγελοπούλου: Το πιάνο στη ζωγραφική: J. McNeil Whistler, Στο πιάνο

Άννας Αγγελοπούλου Ιστολόγιο Χάριν Λόγου και Τέχνης, Χάριν Φίλων

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.

Το βρήκα γραμμένο σ᾽ένα ξεχασμένο λεύκωμα της μητέρας μου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τέτοια αποφθέγματα σημείωναν οι μικρές μαθήτριες...

Γιατί θέλω ένα ιστολόγιο; Γιατί η ανάγκη μιας τέτοιου είδους επικοινωνίας;

Θα πω μόνο ότι στην αρχή σκέφτηκα να είναι ένα ιστολόγιο που να απευθύνεται στους συναδέλφους μου, δηλαδή μόνο σε φιλολόγους... "Χάριν φίλων" του λόγου, δηλαδή. Στη συνέχεια σκέφτηκα να είναι και "χάριν φίλων" της τέχνης. Τελικά, όμως, αποφάσισα να απευθύνεται και σε πολλούς άλλους: στους πρώην και επόμενους μαθητές μου, σε όσους αγαπούν να ονειρεύονται, σε όσους πιστεύουν ακόμα στο όραμα της παιδείας, σε όσους επέλεξαν να είναι εκπαιδευτικοί από αγάπη, σε όσους αγαπούν να ταξιδεύουν, και κυρίως σε όσους αγαπούν την ανάγνωση ή μάλλον τις αναγνώσεις...σε όσους παντού και πάντα θα διαβάζουν...θα διαβάζουν κείμενα στα βιβλία, κείμενα στις εικόνες, κείμενα στα πρόσωπα των ανθρώπων... Άλλωστε, η ανάγνωση είναι ταξίδι, όχι ένα αλλά πολλά ταξίδια...

Τελικά, το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται στα αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μας... Απευθύνεται ακόμα σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους, σε πρόσωπα που συνάντησα, συναντώ καθημερινά, θα συναντήσω στο μέλλον ή που δε θα συναντήσω ποτέ.

Καλά ταξίδια, λοιπόν, με βιβλία, εικόνες, μουσικές και κυρίως με όνειρα!

Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Το πιάνο στη ζωγραφική: J. McNeil Whistler, Στο πιάνο

H μουσική στη ζωγραφική: ένας πίνακας του J. McNeil Whistler.

Eίναι ένας πίνακας του αγαπημένου μου Αμερικανοβρετανού ζωγράφου J. McNeil Whistler (1834-1903). Η ετεροθαλής αδελφή του ζωγράφου μαυροφορεμένη κάθεται στο πιάνο και παίζει μουσική κοιτώντας τα πλήκτρα. Ακουμπισμένο στο πιάνο ένα σοβαρό λευκοφορεμένο κορίτσι-η κόρη της- την παρακολουθεί με προσήλωση να παίζει πιάνο...Υπέροχη η αντίθεση ανάμεσα στο λευκό φόρεμα του κοριτσιού και στο μαύρο της μητέρας που τοποθετούνται πάνω στο κόκκινο του πατώματος. Οι δύο γυναικείες μορφές αποπνέουν σοβαρότητα, το πιάνο είναι στιλπνό, οι πίνακες στο βάθος γυαλίζουν... Η απόλυτη ψυχρότητα της σκηνής διαπερνά τους θεατές. Μία εικόνα της οικιακής ζωής των μεγαλοαστών της Βικτωριανής περιόδου...